Aflevering Eindexamenstress

Na dit weekend zijn de eindexamens voorbij, en voor je het weet wordt het straatbeeld opgefleurd met vlaggen en schooltassen. Voor pubers een periode van blokken, op het juiste moment te pieken, om daarna al die opgedane kennis zo snel mogelijk weg te spoelen in Albufeira. Eindexamens zijn de eerste prestatiemijlpaal in een volwassen leven. Veel mensen houden er een leven lang nachtmerries aan over. En als ik kijk naar collega’s met kinderen die examen doen, is de spanning ook in de tweedegraad voor sommigen al bijna te veel. In een tijd waar zoveel verandert, vind ik het een geruststellende gedachte dat de meeste examens nog steeds op papier worden afgenomen. Die grote gekke vellen, met van dat rare gladde papier, die je naderhand mee naar huis mag nemen. En zo bladerde ik op een avond in 2009 met mijn vader door mijn VWO-examen biologie. Vraag voor vraag probeerden we vast te stellen hoe goed het ongeveer was gegaan. Tot we bij vragen kwamen, die mij wel heel onbekend voorkwamen. Om niet te zeggen: ik had ze nog nooit gezien. Hoe het ook was gekomen, Joost mag het weten, maar ik had een heel vel van het examen helemaal niet gemaakt. Hoe stom had ik kunnen zijn, ik zag mijn leven aan me voorbij flitsen. Ook nog biologie, het vak dat ik na de zomer aan de UvA zou gaan studeren. Niet getreurd. Dit is niet het verhaal waarin ik vertel hoe ik zonder diploma bij BNR als schoonmaker ben opgeklommen tot columnist. Ondanks deze flater kon ik een prima voldoende overleggen. Deze episode heeft zich gelukkig niet ontwikkeld tot een trauma, eigenlijk zelfs in tegendeel. Ik herinner me de examentijd als weliswaar spannend, maar ook heel vrolijk. Voor het eerst werd voor mij het verband duidelijk tussen mijn eigen inspanning en een resultaat. Nou ja dat, maar misschien was het ook gewoon vanwege die examenfeestjes extreem lange zomervakanties. Dit is een column van Julian Verbeek. See omnystudio.com/listener for privacy information.