Aflevering Het Gesprek Aan De Keukentafel Met Mijn Vader Over Een Kwart Eeuw Onderwijs En Opvoeden.

‘Ik zeg helemaal niets’ - en voor we het weten zijn we een uur verder. Ik zit aan de keukentafel, nou ja, woonkamertafel met een voor mij dierbaar persoon: mijn vader. Hij is mijn trouwste podcast fan en ik zit al tijden te azen op een gesprek. Want als iemand het onderwijs beleefd heeft, is hij het wel. Na de kweekschool gestart als meester, daarna hoofd der school en uiteindelijk meerscholing directeur. Onderwijsmensen zullen het wel herkennen: Elke keer als wij elkaar treffen gaat het gesprek op een gegeven moment weer over onderwijs en opvoeden. De familie heeft zich daar al jaren bij neergelegd ;-) Al 14 jaar met pensioen en ruim 40 jaar onderwijservaring. Ik heb hem altijd gezien als innovatief en creatief onderwijsmens. Oog voor de kinderen, team en ouders. Altijd kijken wat er wel kan. Gedreven. Als jongetje van 10 mocht ik al een robot programmeren die over een behangrol reed en tekende. Hij introduceerde de P2000 (de PC met van die kleine bandjes die altijd vastliepen) op school, was ruim 25 jaar geleden een pilotschool voor de VVE methodiek Piramide. De methodiek waar ik ‘toevallig’ al 3 jaar trainer van ben. ‘Pap, wil je een keer met mij opnemen?’, en steevast kreeg ik als antwoord:’ik zal er over nadenken.’ Afgelopen weekend greep ik mijn kans. Mijn jongste ging oud logeren. En zo lag er naast haar koffer mijn podcastkoffer in de kofferbak. En eenmaal daar aangekomen rolde ik deze naar binnen en zette alles demonstratief op. Ik zag hem argwanend kijken. Er was geen weg meer terug. ‘Ik zeg helemaal niets’, waren zijn eerste woorden. En daarna hoefde ik alleen maar wat vragen te stellen. Over het belang van het contact met ouders. Over de krakende vloeren van 40 jaar geleden, het gemis van creatieve vakken, de kinderen echt zien en het belang van een hecht schoolteam.