Aflevering Opzij!

Later hebben de politiek en de media de vrouwenzaak op de kaart gezet, vanuit de beste bedoelingen: meer ambitie, meer vrouwen aan de top. Het streven is prima, maar de uitwerking is vernietigend. Jonge feministen die zich nu roeren in het publieke debat hebben door al die aandacht een veel negatiever beeld over de kansen van vrouwen in het bedrijfsleven dan de twintigers in mijn tijd. Ten onrechte, want de omstandigheden zijn beslist niet slechter. Ik zie ze onnodig in een slachtofferrol kruipen en het debat kapen met verzonnen problemen als mansplaining en verkrachtingscultuur. Zo ontstaat er een kloof tussen het heersende beeld in de media en hoe de ambitieuze vrouwen op de werkvloer het zelf ervaren. Tijdens mijn lezingen voor deze vrouwen merk ik hun gelatenheid over de beeldvorming. Media blijven hangen in een groef die ze samen met de politiek hebben gecreëerd; dat het allemaal niet wil lukken en altijd maar dat gehamer op achterblijvende percentages topvrouwen (wat trouwens een discutabel begrip is). Ondertussen zie ik een heel andere realiteit. Ja, Nederland is een mutsenparadijs, waarin veel vrouwen tevreden zijn met een parttime baantje. Maar de vrouwen die wel willen komen er ook. Tienduizenden doen het elke dag gewoon: een groot bedrijf leiden, ondernemen, managen van een businessunit van serieuze omvang. De percentages boeien me niet, een percentage is geen rolmodel! Marjan van Loon, de president-directeur van Shell Nederland, is dat wel. Zij wordt in de Opzij langs de feministische meetlat gelegd, dat oude instrument van Cisca Dresselhuys is in ere hersteld. Maar verder is het even doorbijten, ook onder de nieuwe eigenaar en nieuwe hoofdredacteur heeft het blad nog steeds een hoog huiswerk-gehalte, er mag niet gelachen worden en er is veel aandacht voor oude vrouwen en problemen in plaats van het vieren van alle dingen die wel lukken. Ik gun ambitieuze twintigers meer optimisme. En meer realisme. See omnystudio.com/listener for privacy information.