Aflevering Bidden Voor Anderen Behoort Tot De Taak Van De Pastor En Gemeenteleden

‘Niet alleen de leraar moet in een eigen persoonlijk verkeer met God leven, niet hem alleen passen gebed en dankzegging, in ’t bijzonder ook de voorbede van de door hem toevertrouwde zielen, maar iedere christen, iedere huisvader, ieder die een ambt bekleedt, heeft daar evenzeer behoefte aan.    Slechts zou nalatigheid in deze bij de leraar dubbel noodlottig zijn, daar hij anderen moest kunnen zeggen hoe zij tot zulk een innerlijk leven komen moeten en hoe het zich openbaart. Die zich zonder gebed naar zijn werkplaats begeeft, begaat dezelfde zonde van nalatigheid als die zonder gebed de kansel bestijgt, maar de laatste moet uit eigen ondervinding kunnen getuigen hoe nodig en welk een zegen het gebed is.’   Het gebed dient volgens Palmer niet alleen de persoonlijke omgang met God, maar het staat tevens in het teken van voorbidding voor de gemeente: ‘Daar is maar één weg waarop de Evangeliedienaar, zoals trouwens iedere christen, ook omtrent de verst verwijderde en meest weerspannige, de reddende en zorgende liefde in beoefening kan brengen; dat is de voorbede, het gebed.’ De predikant is de gemeente herderlijk nabij, zowel in zijn rondgang langs de schapen als in het gebed voor de schapen. Juist zij die ver van de pastor verwijderd raakten, zijn hem in het gebed hartelijk nabij.      Palmer C. (1866), Pastoraal Theologie, Utrecht: Kemink en Zoon