Aflevering Ds. A. Vroegindeweij Over Gods Leiding In Ons Leven (1)

‘Ook Mozes heeft, toen hij voor de poorten van de dood stond, in zijn afscheidsrede nog gewezen op die wonderlijke leidingen Gods. Hij gebruikt daarin immers dit beeld: „Gelijk een arend zijn nest opwekt, over zijn jongen zweeft, ze neemt en ze draagt op zijn vlerken: zo leidde hem de Heere alleen en er was geen vreemd God met Hem" (Deuteronomium 32:11—12). Mozes heeft het vaak gezien op zijn zwerftochten door de woestijn heen. Boven op de hoge rotsen lag het nest van een arend of een adelaar, de koning van de lucht. En vaak is hij getroffen door iets heel bijzonders in het gedrag van de moederadelaar. En dat vreemde en geheimzinnige drukt hij in de volgende woorden uit: „Gelijk een arend zijn nest opwekt..." Mozes had de jonge arenden zien groeien, groot zien worden, en dan ziet Mozes dat onbegrijpelijke. Op een gegeven ogenblik staat de moeder-arend op en dan gaat ze met haar poten het nest uit elkaar rukken. Ze brengt onrust en angst en paniek en de arendsjongen weten niet hoe ze het hebben. Want tot nu toe is er zo goed voor hen gezorgd en nu schreeuwen die jonge arenden van angst, want straks vallen ze uit het nest en zullen ze dan niet te pletter vallen op de lager gelegen rotsen? Wanneer Mozes dat ziet begrijpt hij het aanvankelijk niet, maar hij ziet er wel een beeld in van dat wat de Heere ook in ons leven doet. Hij verstoort immers ook vaak ons nest en Hij keert het wel eens ondersteboven om ook onze rust weg te nemen en grote onrust in ons leven te brengen. En wat nu die moeder-arend doet is goed. Die jonge arenden kunnen immers in het nest niet blijven. De oude adelaars brengen hun jongen groot, opdat ze straks kunnen vliegen. Zolang ze klein zijn zorgen de oude adelaars voor hun jongen. Maar straks moeten ze leren op eigen wieken te drijven. Die jonge adelaars hebben het wel goed in dat nest, maar ze moeten er nu uit, ze moeten in het ruime hemelrond leren vliegen.