Aflevering Ds. A. Vroegindeweij Over Gods Leiding In Ons Leven (2)

Want dat nest lijkt wel sterk, maar het is zo broos en zo teer. Soms valt het ineens uit elkaar en tuimelen we zo in de diepte van de eeuwigheid zonder God en zonder Christus. Daarom komt God in ons leven met die onbegrijpelijke leidingen. Hij gaat net als die moeder-arend ons nest verstoren. Wat wordt het dan moeilijk in ons leven. Dat hadden we niet verwacht van de Heere. Want we willen wel de zegen uit Gods hand aanvaarden en voorspoed en welvaart, om daar rustig te kunnen blijven leven en zondigen. Maar de Heere zoekt ons behoud. En daarom gaat Hij ons nest „opwekken", zodat we de takken ervan horen kraken.    We worden soms neergelegd op een ziekbed. Of het liefste van ons leven wordt weggenomen. Of een zwaar kruis wordt ons op de schouders gelegd. Zo komt de onrust in ons leven, en de tegenspoed en het kruis en de moeite en het verdriet.En de Heere God laat ons dieper zien. Hij komt ons door Zijn Heilige Geest ontdekken aan onze zonde en schuld, zodat we onze verlorenheid leren zien en het oordeel van God over ons leven aanvaarden als rechtvaardig en goed. Zo wordt de rust in „ons nest" verstoord. “Rust noch vrede wordt gevonden, om mijn zonden, in mijn beend'ren dag en nacht...” Hebt u de takken van uw nest ook al eens horen kraken? Hebt u ook al eens over de rand in de diepte gekeken? Het is niet goed als de valse rust in ons leven blijft, als we rustig in ons wereldnest en ons zondenest kunnen blijven wonen. Dan zeggen de mensen misschien wel dat het goed met ons gaat en dan denken we misschien dat zelf ook wel. Maar het gaat slecht. We hebben die verontrustende leidingen zo nodig, opdat we tot de Heere onze toevlucht zullen nemen. In Christus roept Hij ons en lokt Hij ons, opdat we gered worden voordat ons nest uit elkaar valt en wij wegzinken in de donkere diepten van dood en eeuwigheid. We moeten dat wereldse nest uit om straks te kunnen genieten in de wijde ruimten van de eeuwigheid. En omdat we er niet uit willen, moet de Heere ons nest wel „opwekken" zoals de adelaar dat met het nest van zijn jongen doet. Ze verstoort dat nest, ze duwt haar jongen naar de rand. Maar zullen ze straks niet naar de diepte vallen? Maar de jongen krijgen ook geen voedsel meer. En zo drijft de honger hen ook het nest uit. Maar wanneer ze tenslotte uitvliegen is de adelaar nabij zijn jongen. Wanneer ze dreigen weg te zinken is hij onder hen met zijn brede vleugels om hen op te vangen. En zo doet de Heere God met Zijn volk: „Gelijk een arend zijn nest opwekt, over zijn jongen zweeft, ze neemt en ze draagt op zijn vlerken, zo leidde hem de Heere alleen..."