Aflevering Ds. I. Kievit Over Het Noemen Van De Kindernaam Bij De Doop

‘Het is bekend, dat in de verschillende kerken bij de doop de naam van het kind wordt genoemd. De bedienaar van het sacrament spreekt, op het moment, dat hij overgaat tot het dopen, de naam van de dopeling uit. In slechts een enkele liturgie wordt de naam van het kind niet genoemd en het kind wordt in het algemeen toegesproken: Kind, ik doop u, enz. Maar bijna zonder uitzondering wordt de persoonsnaam genoemd, die dan ook wel de doopnaam wordt geheten in onderscheiding van de familienaam. In ons Doopformulier dient de letter N. om aan te duiden, dat de dienaar van het sacrament hier de naam van de dopeling moet invullen. Uit het boven gezegde blijkt dus reeds, dat het de bedoeling is, om de voornaam te noemen en niet de familienaam. De naam is een teken van de persoon, die wordt gedoopt. Deze persoon wordt ingelijfd in de Kerk Gods. Dit gebruik nu is zeer oud. Het was reeds in zwang toen nog meest volwassen personen werden gedoopt volgens de zendingsopdracht. De kerk van de eeuwen volgde dit gebruik terecht na. In het noemen van de naam zit betekenis. De naam is als het ware de hand, waarmee de God van het verbond het kind aangrijpt en inleidt in Zijn gemeenschap. Die bepaalde dopeling wordt in zijn naam afgezonderd en gedoopt in de naam van de Vader, van de Zoon en van de Heiligen Geest. Wij weten uit de Schrift dat de Heere God, bij bijzondere bemoeienissen van de genade in het verbond, de mensen noemde bij hun naam. Als Hij Zijn beloften verzekerde, spreekt Hij Abraham, Izaäk en Jacob aan bij hun naam. Het is wel waar, dat het kind zijn naam niet hoort noemen en in zover voor het kind geen uitwerking heeft, maar dat neemt niet weg, dat de belofte van God toch komt tot het kind, dat wordt gedoopt. Het is een genadige neerbuiging van de Heere tot dat bepaalde kind, genoemd met die bepaalde naam. Nu heeft men wel als bezwaar ingebracht, dat vooral in grotere gemeenten de gemeente toch niet weet wie worden gedoopt, ook al horen zij hun voornaam noemen. We zien vaak het half opstaan, het draaien van de kerkgangers om te zien wie er voor de doop staan. Nu heeft zeker de gemeente recht te weten wie worden gedoopt, ingelijfd in de gemeenschap van de Kerk. Het voorstel is wel gedaan om daarom bij het dopen óók de familienaam te noemen. Maar dat is toch niet gewenst. In de doopnaam is het kind getypeerd. Het was in Israël gewoonte bij de besnijdenis, in de plaats waarvan de Doop is gekomen, het kind zijn naam te geven. Denk maar aan Johannes bij zijn besnijdenis op de achtsten dag en bij de Heere Jezus (Luc. 1 : 59; Luc. 2 : 21). De beste oplossing zal hier wel zijn, zoals ook reeds meermalen geschiedt, om vóór de Doop aan de gemeente bekend te maken, dat de navolgende ouders hun kind willen laten dopen. Men noemt dan de voornamen en familienamen van de doopouders en de doopnamen van de kinderen. Zo weet de gemeente van wie er kinderen worden gedoopt. Bij de Doop zelf wordt dan alléén de voornaam, de doopnaam, van het kind genoemd.  Er is ook wel voorgesteld, dat de ouderling van dienst achtereenvolgens de doopouders bij namen en geslachtsnamen oproept met hun kinderen naar het doopvont te komen. Dan kan elk lid van de gemeente horen, welk kind de heiligen Doop zal ontvangen. De eerste oplossing lijkt ons de beste. De dienaar van het Woord deelt de namen van de respectievelijke doopouders en die van hun kinderen mee, vóór de Doop, van de kansel.  Er is geen reden, van het oude gebruik om bij het dopen zelf alléén de voornaam van het kind te noemen, af te wijken. Zo wordt eerst de naam van de dopeling uitgesproken en daarna de doopsformule: Ik doop u in de naam van de Vaders, enz. Na de doop een toepasselijk vers te laten zingen is zeker niet af te keuren, wanneer slechts het vers toepasselijk is op de doop.’